இந்தியன் 2 - வந்தாச்சா? வந்தாலுமே, ஒரே பயம் – இன்னும் எத்தனை மணி நேரம் அந்த சுத்த மட்டமான சண்டை கதை பார்க்கனும் என்று! முதல் பார்ட் வரைக்கும் சுமாரா இருந்துச்சு. ஆனால் இரண்டாவது பார்ட்? அது ஒரு மூன்று மணி நேர குடைச்சல் குழம்பு. கதையா ? இல்லையா, அதா இருக்கானு தெரியல! முதலிலேயே ஒரு பத்து பேர் வருசத்துக்கு ஒரு முறை காணும் குடைச்சல்லாக யுட்யூப் வெச்சு கதையில் தோன்றி, “நான் வந்து சுத்தம் செய்ய வந்தவன்டா”னு அடிக்கிறார். ஆனா நாம வந்து நம் வாழ்க்கையை எப்படி சுத்தம் பண்ணுறதுனு யோசிக்க ஆரம்பிக்கறோம். மேக் ஆப் கேவலமா இருக்கறதே பார்த்தே வில்லன் போய் சேர்ந்தாலுமே அதிசயம் இல்லை அப்படி ஒரு மூஞ்சி காமெடி - இல்லவே இல்ல. கதை எப்படி இருக்கு என்றே தெரியாது – காமர்ஷியல் சினிமா, அரசியல், கிழிக்காத கலைஞன் பாட்டாளி - ஞாயிறு அடிச்ச சரக்கு மப்பு, எல்லாத்தையும் கலக்கி ஒரு சோம்பேறி கலவை. ஒரு வசனமே இந்த படத்தோட பேஸ்ட் – “நம்ம நாட்டுக்கு ஒழுக்கம் வேணும்!” அதுக்காக நீ CGI மூதாட்டியாக மாறணுமா சாமி? கமல்: சத்தம் போட்டார். டைரக்டர்: டிராமா போட்டார். நாம: தலைய புடிச்சுக்கிட்டு திரை விடுற நேரம் மட்டும் பாத்தோம். 300 கோடி செலவழிச்சிருக்காங்களாம். அதுல பாதி பணத்துக்கு மக்கள் திரும்ப கேக்கணும்னு பேட்டிஷன் போடலாமா? இல்லன்னா இப்பதான் உண்மை லோஸ்கி! இந்தியன் 2 ஒரு வகையில் மோடர்சைக்கிளில் பப்பி போடற மாதிரி. இந்த படம் பாக்கவே வீரம் வேணும், ஆனா உண்மை துளி இல்ல. முதலில் வந்ததை நினைத்து மக்கள் நெஞ்சமெல்லாம் நொந்துகிட்டு நம்ம காதுகளோடு கண்களையும் சாப்ட் ரீசெட் செய்யணும். பழைய விஷயங்களை மீண்டும் எடுத்து மீண்டும் காய்ச்சிக்குடுத்தா அது சாம்பார் ஆகாது சாமி – அது simply... சப்பாத்தான் பாஸ்... இப்போ தான் அரசியல், ராட்சசன், ரத்ததோய் வசனங்கள், மழை போல அடிக்கும் slo-mo walking, மற்றும் "மக்கள் திலகம்" பட்டம் களஞ்சியம் ஆனாய்ங்கன்னு நினைச்சோம்... அப்போதே "Game Changer" ட்ரெயிலர் க்ளைமாக்ஸா நம்ம உயிரை எடுத்துடுச்சு. எதுக்காக இந்த படம்னு யாருக்கும் புரியல. ஷங்கர் சார் directionல ராம் சரண் வந்து பஞ்சாயத்து அலுவலரா ஆரம்பித்து, பின்னாடி superhero மாதிரி CGI குதிரை மேல ஏறி ஊருக்கு நீதி சொல்றார். இதெல்லாம் பார்த்த நம்ம பிராமண டீலர் கூட “சூப்பர்ர்ர்”னு கூப்பிட மாட்டார். கதையா அரசியல் ரீபர்மா, mass revengeனா ஒரு clarityயே இல்ல. ராம்சரண் ஒரே timeல 4 avatarல பாணி போடுற மாதிரி கம்பு பிடிச்சு அடிக்கறாரு – ஆனால் audience ஓட நெஞ்சத்துல ஒரு சரியாக்கும் moment எதுவுமே வராதுங்க. Dialogues எல்லாம் தேசபக்தி, மக்கள் அதிகாரம், சுத்தி இருக்கும் ஊரு, ஜாதி, இன வாதம், வளர்ச்சி... ஆனா எல்லாத்தையும் ஷங்கர் சார் சினிமா பாஸில் ஒன்னா வேக வைத்து வதக்குறாரு. CG scenesல ரொம்ப try பண்ணி பாத்துட்டு வெறுப்பாய் தெரியுது – ஒரு வாட்டா பேய் படம் மாதிரி. Hero mass la வந்தாலும், scene la logic வந்து வரல. "Game Changer"னா உண்மையிலே ஆட்டம் மாற்றுறதா? இல்லேன்னா title வேற மாதிரி வச்சுருக்கலாமே – “Scene Repeater”ன்னு. இப்படி ஒரு 200 கோடி படம் எடுக்கறதுக்குள்ள ஒரு சரியான கதை, ஒரு பதட்டம், ஒரு பயம், அல்லது ஒரு சிரிப்பு கூட வரல. Public போய் theatreல popcorn வாங்கி கொண்டு வரும் போது தான் emotional high. கதைலோ climaxலோ இல்ல. இந்த மாதிரி movie பாத்துட்டு “நம்ம தமிழ்நாட்டுல வேலை தேடி வந்த Game Changerங்க...”னு நம்ம மனசுக்குள்ள நாமே சத்தமா புலம்புறோம். சொல்லப்போனா இது Game Changer இல்ல சாமி – இது Channel Changer! அய்யய்யோ! Animal படம் பாக்குறதுக்கு முன்னாடி நம்ம உயிர் சாகிரிச்சு. அதுக்கப்புறம் படம் பாக்கும்போது நம்ம சுயமே நம்மயே கேட்டது – “இதுக்கு முன்னாடி நான் என்ன தப்பு பண்ணேன்?” ரண்பீர் கபூர் தலையில வேற ஒரு வேடிக்கையான ஹேர் ஸ்டைல், full beard, bullet, blood, daddy issues, mommy tears – எல்லாம் சேர்த்து ஒரு emotional buffet வைக்கறாரு. ஆனா அந்த buffetல சாப்பாடு இல்ல, spicy filter paper தான். படம் full-a பாத்தா, ஒரு psycho son, toxic dad, and clueless mom – எல்லாருமே ஃபேமிலி ட்ரிப்புக்கு ரத்தக்கழிவுக்குள்ள போற மாதிரி. காமெடியா பேச வேண்டாம்னா, hero romance sceneல ஒரு பக்கம் love பண்ணிகிட்டு அடுத்த பக்கம் சண்டை அடிக்கறாரு, அப்படின்னா இது love storyயா, John Wick-அ பாஸ்? எதுலயும் ஒரு லாஜிக் இல்ல, ஆனா ட்ராமா மட்டும் ஒரு டன்! எல்லா scene-க்கும் பின்புல இசை "நீ அழக்காம இருக்க கூடாதே"னு நம்ம மேல தாக்குதலா வரும். ரொம்பவே முக்கியமான விஷயம் – இது படம் Animalனா, நம்மோட மனசுக்கு இது National Geographic பாதிப்பு. ஒரே கோபம், ஒரே பதற்றம், ஒரே விதமான emotional screaming – ஒரு point-ல audience-கும் PTSD ஆரம்பிக்குது. Hero-வ பார்த்து மாத்திக்கிற மாதிரி படம் கதை வரைக்கும் செஞ்சுருக்காங்க – first half action-ன்னு கத்துறது, second halfla கண்ணீர் பிழிக்குறது. ஆனா உண்மையா சொல்லணும்னா, படம் பாத்ததும் நமக்குள்ள சிரிப்பும், சலிப்பும் சேர்ந்து ஒரு Silent Suffering Animal மாதிரி கண்ணில் எதிர் பார்க்கிறது. இந்த படம் Animal இல்லை சாமி… இது Overacting Mammal! ஐயையோ, The Mummy (2017) படம் பாக்கறதுக்கு முன்னாடி நம்ம வாழ்க்கை சுமாரா இருந்துச்சு... ஆனா அது பாக்குறதும் நம்ம மூளை தான் மம்மி போல பிணையா ஆயிடுச்சு. டோம் க்ரூஸுக்கு ஏன் இந்த project-ல அடிக்கணும்னு யாருக்கும் புரியலை. அவர் ஒரு action hero, ஒரு jet pilot, ஒரு universe saviour – ஆனா mummy படம் நடிக்கும்போது அவருக்கு face reaction கொடுக்கவே ஆசையில்லாத மாதிரி. படம் ஆரம்பிக்கறது Egyptல, ஆனா கதை ஓடுறது ஒரு American theme park haunted house மாதிரி. மம்மி போல இருக்கணும்னா ஒரு ரெகை பிணம் சின்ன சின்ன சாவு curse-களோடு வந்துச்சு பயமுறுத்தணும் – ஆனா இவங்க mummy ஓடுறா, பேசுறா, காதல் பண்ணுறா, ஸூப்பர் பவர் வாங்குறா... ஒரு pointல villain-ஆ பாக்குறதுக்குள்ளவே sympathy வர ஆரம்பிச்சது. இது horror படமா, action padama, love story-யா, இது Dark Universe kickstart பண்ணறதுக்கான project-ஆ? எதுவுமே தெரியாத நிலை. ரஸ்ஸல் கிரோ ஜெகில்-ஹைட் மாதிரி ஒரு unwanted franchise glue மாதிரி நடிக்கிறாரு, அவருக்கே story புரிஞ்சிருக்குமா என தெரியலை. CGI எல்லாம் கொஞ்சம் ok தான், ஆனா mummy வரும்போது கூட நம்ம பயப்படாம, “அவளுக்கு அந்த lens பாத்தா Lenskart offer இருக்கா?”னு யோசிக்குறோம். Plot twist-ல hero mummy ஆவார்னு சொல்றது... அப்படின்னா mummyயே hero ஆகிட்டாங்களா?! அதுவும் final fight-ல சரியா காட்சி இல்லாம கெத்து காட்டறாங்களேன்னு நம்ம popcorn பாக்குறோம். இந்த படம் mummy-யா? இல்ல சாமி... இது mummy இல்ல, இது "மண்ணு" – அதுக்குள்ள புதைஞ்சு போயிட்டுச்சு. சத்தியமா சொல்லறேன், The Mummy (2017) பாத்தவுங்க எல்லாருக்கும் ஒரு common symptom – "dark universe"-னு கேட்டாலே blackout! இப்படியா franchise தொடங்குறது? Universal studios கூட final scene-க்கப்புறம் "இந்த mummy யாரு?"ன்னு கேக்க ஆரம்பிச்சுருக்காங்க. கம்மியாக உயிரோட்டம் இருக்கறதுனால கதை மம்மி ஆகிடுச்சு! இந்த படம் mummy-யா இல்லைன்னா? இது Mummy Returns இல்ல சாமி… இது Audience Never Returns! - இந்த வார்த்தைகளுக்கு எல்லாம் அர்த்தம் குறைவு ஆனால் கம்ப்யூட்டர் எழுதியது !
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக