உஜ்ஜைன் நகரத்தின் வீரமும் விவேகமும் கொண்ட மன்னன் விக்ரமாதித்தன்.
ஒரு நள்ளிரவில், அகோர சாதனைக்காக முருங்கை மரத்தில் தொங்கியிருந்த வேதாளத்தை தன் தோளில் சுமந்து கொண்டு சென்றான். வேதாளத்தின் வழக்கம் கதைகள் சொல்லி மன்னனை சோதிப்பது. அன்று கூட, புன்னகையுடன் கேட்டது: “மன்னா… நான் சொல்கிற இந்தக் கதைக்கு நீ சரியான விடை சொன்னால் மட்டுமே என்னை சுமந்து செல்ல முடியும்!” விக்ரமாதித்தன் அமைதியாக சம்மதித்தான். வேதாளம் கதை சொல்ல ஆரம்பித்தது ஒரு ஊரில் சரண்யன் என்ற பெரும் செல்வந்தர் வாழ்ந்து வந்தார். பல ஆண்டுகளாக குழந்தை இல்லாத துயரத்தில் இருந்த அவருக்கு, ஒரு நாள் ஆண் குழந்தை பிறந்தது. அக்குழந்தைக்கு “நம்பி” என்று பெயர் சூட்டினார்.
ஆனால் வளர வளர நம்பி சிந்தனை திறமையற்றவன் நினைவாற்றல் குறைவானவன் கல்வியில் முன்னேற்றமற்றவன் இதனால் கவலையடைந்த சரண்யன், நம்பியை ஒரு ஜோதிடரிடம் அழைத்து சென்றார். ஜோதிடர் ஜாதகத்தை பார்த்து சொன்னார்: “இவன் வித்யாவனம் என்ற ஊரில் ஞானேந்திரர் குருகுலத்தில் சேர்ந்தால், அறிவில் சிறந்து விளங்குவான்!”
அந்த நம்பிக்கையுடன் சரண்யன், தன் மகனை குருகுலத்தில் சேர்த்தார். மாற்றம் அடையாத நம்பி – ஒளிவீசும் சுகுமாரன் நாட்கள் சென்றன. ஆனால் நம்பியின் மந்த புத்தி மட்டும் மாறவே இல்லை. அந்த சமயத்தில், அருகிலுள்ள கிராமத்தைச் சேர்ந்த விவசாயி மகன் “சுகுமாரன்” குருகுலத்தில் சேர்ந்தான். சுகுமாரன் அறிவில் சிறந்தவன் பணிவில் உயர்ந்தவன் எல்லோருக்கும் பிடித்தவன் ஆசிரியர்களின் பாராட்டையும், மாணவர்களின் மதிப்பையும் பெற்றான். இதைக் கண்ட நம்பி, சுகுமாரனிடம் நட்பு கொள்ள முயன்றான். ஆனால் சுகுமாரன் அவனை ஒதுக்கினான். கடன் சுமையில் சிக்கிய சுகுமாரன் ஒருநாள் சுகுமாரன் வருத்தத்துடன் சொன்னான்: “என் தந்தைக்கு கடன் சுமை அதிகமாகிவிட்டது. இனி நான் படிப்பை நிறுத்தி, அவருக்காக உழைக்க வேண்டுமென்று முடிவு செய்துள்ளேன்…” அந்த நேரத்தில் அங்கே வந்திருந்த சரண்யன், இதை கேட்டார். நம்பி தன் தந்தையிடம் விளக்க, சரண்யன் உடனே சொன்னார்: “சுகுமாரன் என் மகன் போன்றவன்! அவனது கடன் சுமையை நான் தீர்த்து விடுகிறேன்!” இதைக் கேட்டு கண்கலங்கினான் சுகுமாரன். அந்த நாளிலிருந்து, சுகுமாரன் முழுமையாக நம்பியின் கல்விக்கு உதவ ஆரம்பித்தான். பாராட்டினான் ஊக்கப்படுத்தினான் நம்பிக்கையூட்டினான் முட்டாளாக இருந்தவன் மேதை ஆனான் சுகுமாரனின் ஊக்கத்தால், நம்பி படிப்பில் கவனம் செலுத்த ஆரம்பித்தான். சில காலத்திலேயே மிகச் சிறந்த மாணவனாக அறிவில் முதன்மையானவனாக குருகுலத்தின் பெருமையாக மாறிவிட்டான்! அதை கண்ட ஞானேந்திரர் ஆச்சர்யமடைந்து கேட்டார்: “என்னால் முடியாததை, நீ ஒருவனே எப்படி செய்தாய்?” சுகுமாரன் பதில் சொன்னான்: “அவனை எல்லோரும் ‘முட்டாள்’ என்று சொன்னார்கள். நான் மட்டும் அவனை ‘மேதை’ என்று நம்பினேன்! அதுவே அவனை மாற்றியது!” பழி தீர்க்கத் துடித்த மனம் - கல்வி முடித்து ஊர் திரும்பும் நேரத்தில், சுகுமாரன் தன் தந்தையை உறவினர்களே ஏமாற்றி கடனாளி ஆக்கியதை தெரிந்துகொண்டான். அவன் மனதில் பழிவாங்கும் தீப்பொறி எழுந்தது. இதை அறிந்த ஞானேந்திரர் எச்சரித்தார்: “பழி தீர்த்தல் உன்னை அழிக்கும்… மன்னிப்பே உன்னை உயர்த்தும்!” ஆனால் அங்கே இருந்த சரண்யன் மட்டும் சொன்னார்: “அவன் எடுக்கும் முடிவில் நான் துணை நிற்பேன்!” அதற்கு ஞானேந்திரர் கூறினார்: “இந்த தீர்ப்பை உங்கள் மகன் நம்பியிடமே கேளுங்கள்!” நம்பி சொன்ன அதிசய தீர்வு அனைத்தையும் கேட்ட நம்பி, சிறிது நேரம் சிந்தித்துவிட்டு சொன்னான்: என் தந்தை உனக்கு செய்த நன்மைகளை மறந்து, அவரையே நீ முதலில் பகைவராக்கிவிட்டு பழி தீர்த்து பார். பிறகு தான், உன் உறவினர்களைப் பழிவாங்க மனம் வரும்!” விக்ரமாதித்தன் சொன்ன நீதித் தீர்ப்பு இதுவரை கதை சொல்லிக்கொண்டிருந்த வேதாளம், இங்கே நிறுத்தி விக்ரமாதித்தனை பார்த்து கேட்டது: “நம்பி ஏன் இப்படிச் சொன்னான்?” மன்னன் அமைதியாகப் பதிலளித்தான்: “ஒருவருக்கு நாம் செய்த நன்மைகள் நினைவில் இருந்தால், அவரை ஒரு நாளும் பகைவராகக் காண முடியாது. நம்மிடம் ஏற்பட்ட பழிவாங்கும் உணர்ச்சியே, அந்த நன்மை நினைவால் கரைந்து விடும். இந்த மனித மனதின் உண்மையை அறிந்தே நம்பி இப்படிச் சொன்னான்!” அந்த அறிவுத் தீர்ப்பில் மகிழ்ந்த வேதாளம், மீண்டும் முருங்கை மரத்திற்கே பறந்து சென்றது
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக